Een dag uit het leven van een miljonair

Het is ongeveer kwart over 6. Ik kruip gapend onder mijn klamboe vandaan en slof naar de kamer. Ik kook een laagje water en mix het met de koffie. Na dit onmisbare goedemorgenkopjekoffie en m’n ontbijt was ik een paar T-shirtjes uit in de emmer en hang ze over even zoveel stoelen te drogen. Ik ga achter m’n computertje zitten (bovenop een niet heel kwalitatief hoogstaande bureaustoel) en typ ijverig. Af en toe foeter ik dat het internet wat harder op moet schieten. Maar ach, ze hebben hier wat men noemt ‘rubber tijd’, hetgeen betekent dat andere mensen meestal een beetje laat zijn voor afspraken en je dus zelf ook maar beter rustig aan kan doen. Ik knaag afwezig aan een maïskolf, zet nog een kopje koffie, heb alweer honger om 11 uur en begin het warm te krijgen. Ik maak nog wat extra gebakken banaan voor het geval de stroom uit zal vallen, in welk geval ik niet meer kan koken en aangewezen ben op komkommers en koekjes. En soms ook op brood. Maar ik houd in Nederland al niet van brood, en het is hier niet veel lekkerder.
Ik besluit om maar weer eens boodschapjes te gaan doen. Ik tel de honderdduizendbriefjes in mijn portemonnee en stap fluitend de deur uit. Het sportveld is verlaten; niemand gaat voetballen in de middaghitte. (Zelfs de fanatici niet die zeggen: “O, kom je uit Nederland! Ik wil graag een keer naar de Arena in Amsterdam, maar dat is natuurlijk maar een droom… Ken jij Arjen Robben?”) Ik stap in de eerste de beste bemo die richting het centrum rijdt. Een minuut of tien later tik ik mijn gouden ring tegen de metalen buis aan het plafond, een teken dat ik wens dat de chauffeur even stopt. Ik betaal drieduizend voor de rit en loop de weg op richting de supermarkt. En de weg loopt ook op. Het is eigenlijk best een eindje lopen, maar er rijden geen bemo’s in deze straat en ik vertrouw die motormannetjes meestal niet zo. Ze zijn een beetje drammerig.
Bij de grote rotonde steek ik over. Een wildvreemde man maakt een foto van mij en ik kijk waarschijnlijk nogal woest op de foto in kwestie. Zo voelen de zebra’s in Artis zich dus altijd! Ik ben een interessant grotesk albino verschijnsel... In de supermarkt is het koeler dan buiten. Ik stouw mijn mandje vol. Terwijl ik sta te twijfelen bij het groenteschap komt er een personeelsmannetje naar me toe met een winkelwagen. Hij wijst naar mijn mandje. “Zwaar”, zegt hij. Grutjes! De mensen hier zijn erg vriendelijk in hun bedoelingen, dat staat vast. Bij de kassa betaal ik driehonderdduizend. Ik prop mijn boodschappen in mijn rugtas en loop langs een winkel met koffie en koele drankjes. Ah, dat is te lekker. Ik bestel een aardbeiensmoothie, betaal dertigduizend en zijg neer op een comfortabele bank. De smoothie is werkelijk ijskoud. Nog kouder dan hij eruit ziet. En ook een klein tikje minder lekker dan hij eruit ziet. Maar hij is om van te geníéten. Ik steek de rotonde weer over (de naarling staat er nog steeds en hij grijnst breed) en loop heuvelafwaarts. Als ik thuiskom ben ik plakkerig. Tja, alles went zullen we maar zeggen. Ik heb geen zin in diep nadenken in deze hitte en houd een soort siësta. Ik lees een boekje en ga buiten zitten als het wat koeler wordt. Rond zessen holt de zon met grote passen ineens achter de horizon. Ik doe de deur op slot, kook eerst water voor een kop koffie, snij vervolgens wat groente en eet mijn dinertje op de bank. Bij de laatste hap valt de elektriciteit uit. He bah! Ik zoek in het donker naar de tablet en zet het licht daarop aan. Als de accu dreigt leeg te raken gaat de lamp weer aan. Gelukkig maar. Ik was pan, mes, bordje, lepeltje en kopje af en koel af onder de douche. Ik lees nog een hoofdstukje uit het boek en denk onderwijl verlangend aan dikkere en langere matrassen.
Al met al een solitaire dag. Morgen is het anders. Ik ga de hort op met een nieuwe vriendin (die overigens nog niet tot mijn schouders komt). Haar familie is erg gastvrij. Morgen wordt het ook een mooie dag.