Hitte, busjes en reflecties

Daar zit ik dan op mijn stoeltje voor een groen huisje naar een bedrijvig voetbalveldje te kijken. Het huisje waar ik zit heeft een koelkast met een slot erop (helaas), dus wat ik koud koop moet snel op. Onmeunig snel mag ik wel zeggen. Is het bij jullie ook lekker weer? Ik verblijf nogal ver bij de stadskern vandaan, en dus ook ver van de ‘Mal’, de grote supermarkt waar je alles kan kopen. Om er te komen ben je een tijdje onderweg met het OV.
De twee dames met wie ik het meest vertoef zijn allebei zo’n dertig centimeter korter dan ik. U begrijpt dat dit zorgt voor ridicule taferelen. Degene die van hen twee het langst is schijnt daar overigens nogal trots op te zijn. Op zondag gingen we naar de kerk met een type openbaar vervoer dat bemo heet. Een bemo is een klein busje die de hele dag rondjes route rijdt in de stad en mensen oppikt en afzet waar ze willen. Er zijn er legio hier in Kupang. Omdat ik zo enorm lang ben, werd aan de chauffeur gevraagd of ik voorin kon zitten. Ik vond dat best, tot ik gisteren begreep dat eigenlijk alleen mannen voorin zitten. Nu ga ik achterin zitten. Ik stoot in ongeveer 30 procent van de gevallen mijn hoofd.
Eenmaal veilig met ver uitstekende knieën op het bankje heb ik me zitten verwonderen over de hoeveelheid vierkante centimeters autoruit die multifunctioneel gebruikt worden in een gemiddelde bemo. De ruiten aan de zij- en achterkant zijn beplakt met half doorzichtige stickers met kreten die thuishoren onder de paraplu’s ‘reclame’ en ‘religie’, of in een soort restcategorie die voornamelijk bestaat uit schreeuwerige meningen. Ook de voorruit (en de binnenspiegel!) kan je beplakken of behangen met hebbedingetjes aan zuignapjes. Die lui hier kunnen wel rijden! De chauffeur in één van de bemo’s was al zestien. Met die bemo kregen we panne. In sommige bemo’s draait muziek. Uit sommigen komt geluid. Uit de meesten komt lawaai. (De bas is het grootste probleem). Misschien hebben we in Nederland teveel verkeersregels.
Volgens mij was het Chesterton die zei dat degene die via één speciale plaats aan de wereld verbonden is let op de dingen die alle mensen gemeen hebben (de veelbelovende of bedreigende lucht, het gehuil van baby’s), maar dat een globetrotter aandacht heeft voor de (onbelangrijke) dingen die juist onderscheid maken tussen mensen: hun dieet, hun kleren; en in mijn geval dan hun lengte, hun regelgeving betreffende verkeer en hun taal. Wat een afschuwelijk onauthentieke ervaringen allemaal! Misschien kom ik in later dagen nog op substantiëlere ideeën. U doet het er maar even mee. Tot die tijd veel liefs uit Kupang.